DE WERELD MOET NOG EEN EEUWIGHEID MEE.

Er is iets met bomen. Hun traagheid, hun worteling als een ondergronds internet, hun stilte, hun kracht om stormen te trotseren.

In de schilderijen van Dirk Demiddeleer - binnen het projecten “BOOM”  en “MANGROVE” - heerst traagheid. Geen stilstand maar het ritme van de natuur, van de seizoenen, van groeien, bloeien en verval. Ook van opnieuw beginnen van een nieuwe cyclus. 

Wie kijkt ervaart voorzichtige traagheid, verbanden tussen blad en adem, tussen mens en mier,  zoekend zaad dat tast naar een stukje vruchtbare grond. Ze tonen verbanden tussen bomen, die met hun wortels als aders in de grond zoeken naar vastheid. Ze tonen geen landschappen maar levende gestalten, verbondenheid. Wie kijkt ziet lucht, water en aarde waarin bomen  zich willen recht houden, en een systeem dat ons harmonie en rust geeft. Mangroves zijn een ecosysteem dat verankert, beweegt, zuivert en vasthoudt. Een schuilplaats voor vis en vogels.

Deze schilderijen zijn doordrongen van zorg om wat verdwijnt.  Wat betekent ook in deze tijd bomen te schilderen? Is het een vorm van verzet tegen bedreigingen, zacht maar standvastig. Misschien is het een uitdrukking om te begrijpen, te bewaren zonder vast te klampen, bewust te maken wat broos is. Een zachte uitbeelding van bekommernis.

Het zijn geen antwoorden, maar vragen in kleur en schors. Ze nodigen uit tot traagheid en geduld, tot anders zien en blijvend vragen, tot kijken naar wat verdwijnt. Misschien is het wat we nodig hebben.

Laat ons een boom en het zicht op de zee *

Laat ons het lied van de leeuwerik hoog in de lucht

Laat ons insecten zoemden in avondzon

Laat ons duister leven onder onze voeten.

Walter Blomme

20 juni 2025

* Uit lied van Louis Neefs.